01 Sometimes 
02 Why Do Girls Do That
03 Atlanta Moan 
04 Police And High Sheriff
05 Someday Baby
06 Don't Shy Away
07 Right From The Start
08 Michael Hendersen
09 Mop
10 Louisiana Blues/Forty Four (Medley)
11 Comin' Home To You
12 Paper Angel
13 Up On Waverly
14 Good Morning Little School Girl
15 Kanadiana
16 Oh Baby ..... Yah
17 Stop Ash'n On The Dog 
18 The Bottoms Where I Got 'Em
19 Needed Time

Maple Blues Award 2008 winner for Lifetime Achievement Big Dave McLean timmert al geruime tijd aan de bluesweg. Ofschoon dit slechts zijn vijfde CD is de man al van kindsbeen bezig met blues, delta in het bijzonder. Dat komt grotendeels doordat Muddy Waters destijds met zeer grote regelmaat toerde door de Canadese provincie Manitoba en vooral in Winnipeg, hometown van Big Dave. Winnipeg is immers ‘maar’ een goeie 1400 km van Chicago weg, en lokte daarom heel wat Chicago-bluesmen naar zijn uitgangsbuurten en nachttenten. Deze intensieve bestuiving resulteerde uiteindelijk in een schitterende oogst aan lokale muzikanten, Chad Allen, The Guess Who, Lenny Breau, Neil Young, The Band, om er maar enkele te noemen. En deze Big Dave McLean dan.

Zijn muziek is rauw, ongeschoren en komt uit het hart zonder veel plichtplegingen. Hij heeft dus niet enkel een muziekstijl ontleend aan Deep South, maar ook een levenswijze. Hij is al heel zijn leven een ‘walking musician’ zoals zijn illustere zwarte voorbeelden het destijds ook waren. En dit toch wel zware leven wordt weerspiegeld in deze prachtige akoestische CD. Helemaal ‘back to the roots and into the bone’.

Dertien nummers heeft hij zelf geschreven, dat is al een full-CD op zich. Maar daar tussenin heeft hij nog zes covers geweven van Muddy Waters (zijn mentor), Howlin’ Wolf, Sleepy John Estes, Robert Hicks, Sonny Boy Williamson en Lightnin’ Hopkins. Hij speelt een voortreffelijke akoestische gitaar, een uitstekende resophonic gitaar en ademt door de bluesharp alsof het een extensie van zijn zintuigen is.

Ik kan hier niet door alle negentien nummers van dit album struinen, ik heb hem al zes of zeven keer gehoord in de wagen of elders waar ik niet kan schrijven, maar één ding is zeker, hij blijft aan je botten kleven. Enkele highlighters dan. “Atlanta Moan” van Robert Hicks, “Someday Baby” van John Estes en “Michael Henderson” van hemzelf zijn gewoon songs die thuis horen op een compilatie “The Best of Stony Plain” of zo. En de medley “Louisiana Blues/ Forty Four” is exguise.

Verplicht voer voor delta-fundamentalisten.

witteMVS

The band is :

Special guests :

• Patti McLean
• Megan McLean
• Celia McLean
• Sam McLean
• Pearl McLean